Mayke Langenhorst zou nooit een normaal leven kunnen leiden. Kinderen? Die kon Mayke niet krijgen. Tenminste, aldus de vlijmscherpe diagnose van haar behandelend arts. Mayke was pas 20 jaar oud toen die voorspelling insloeg als een bom. Maar Mayke schreef zelf haar verhaal. Door hard te werken heeft ze bereikt wat anderen onmogelijk achtten…

Toen ik 14 jaar was, werd bij mij de ziekte van Crohn geconstateerd. Een chronische darmziekte, waar je de rest van je leven mee moet leren leven. Je moet dealen met chronische ontstekingen – van je mond tot aan je kont- zo werd mij verteld.

 – “Ik wist niet dat ik zo’n hoge pijngrens had.”

Op mijn twintigste werd ik heel ziek. Ik had enorm veel pijn. Normaal functioneren ging eigenlijk niet. Toch wilde ik als eerstejaars hbo-student mijn studiejaar in één keer afmaken. Een ziekenhuisopname was voor mij géén optie. Totdat ik geen keuze meer had. Kruipend van de pijn bewoog ik me door het huis. Uiteindelijk bracht mijn moeder mij naar het ziekenhuis. Ik had het niet verwacht – en zeker niet op mijn ambitieuze planning staan – maar de daaropvolgende maanden kwam ik het ziekenhuis niet uit.

In en rondom mijn darmen werd een groot abces gevonden en met spoed onderging ik een operatie. Deze ontsteking bleek de veroorzaker van alle heftige pijnen. De ontsteking was zo groot dat de artsen ruim een meter darm moesten verwijderen. Opgelost zou je denken, maar ik werd wakker uit de narcose met nog meer pijn dan ik voor de operatie had. Vijf dagen lang heb ik deze helse pijnen moeten doorstaan. De artsen namen mij niet serieus, totdat mijn ouders ingrepen. “Stop! Zo kan het niet langer, er moet nu iets gedaan worden!”

Het was middernacht toen ik uiteindelijk naar de OK werd gereden. De pijn zou misschien worden veroorzaakt door een achtergelaten gaasje. De operatie zou hooguit dertig minuten duren.

 – “Er zijn momenten geweest, waarop ik geen zin meer had in dit leven.”

Wat een eenvoudige ingreep moest zijn, bleek een heftige buikvliesontsteking, met alle ellende die daarbij hoort. De operatie heeft uiteindelijk ruim vijf uur geduurd. Na afloop werden mijn ouders op de gang geïnformeerd met de boodschap: “Ga maar bidden, want we weten niet of ze de ochtend haalt”.

– “Je zult als ouders maar horen van de artsen dat je dochter de volgende ochtend mogelijk niet gaat halen.”

Daar lag ik dan, op de Intensive Care. Met mijn twintig jaar had ik nog een heel leven voor me. Maar ik lag op dat moment gekoppeld aan apparaten, slangen en infusen. Er klonken met regelmaat schelle piepjes, toeters en bellen. Na vijf dagen in coma te hebben gelegen, opende ik mijn ogen. Ik ontwaakte letterlijk en figuurlijk. Op dat moment had ik geen idee wat er met me aan de hand was. Het eerste wat ik deed was naar mijn buik kijken. Wat ik daar zag kon ik niet bevatten. Op mijn buik zaten allemaal zakjes! HOLY FUCK, wat is dat? Een stoma, daar had ik nog nooit van gehoord. Ik had een – soort van – darm die via mijn buik naar buiten kwam en waar een zakje aanhing voor mijn ontlasting. Lucky me! Want ik had niet 1, maar 2 stoma’s! Het was één grote, donkere nachtmerrie. In paniek vroeg ik me af hoe ik in deze slechte film was beland? Ik schaamde me kapot met die zakjes op mijn buik. Ik voelde me vies en vond alles erg gênant.

Uiteindelijk woog ik met mijn 1.82 meter nog maar veertig kilo. Toch mocht ik langzaam van alle apparaten en de beademing af. Op de reguliere ziekenhuiskamer werd ik regelmatig bezocht door artsen die mij kwamen voorbereiden op mijn ‘nieuwe’ leven. Ze vertelden me: “Jouw darmen zijn van zeer slechte kwaliteit. Daardoor kan jij geen normaal leven meer leiden. Heb je een kinderwens? Dan moet je weten dat het krijgen van kinderen absoluut geen optie is. Jouw buik kan een zwangerschap niet verdragen.” Door het missen van een meter darm, alle littekens op mijn buik en het mogelijk opvlammen van de ziekte van Crohn gedurende een zwangerschap, zou het dragen van kinderen onverantwoord zijn. Ook een fulltimebaan of allereerst het oppakken en afronden van mijn studie was met deze darmen én sexy zakjes onmogelijk.

 – “Het enige dat ik me continu bleef afvragen was: waarom kan dit allemaal niet meer? Hoe weten jullie dat nu?”

De artsen hielden zich druk bezig met het voorspellen van mijn toekomst. In de nabije jaren zou ik vaak geopereerd moeten worden. Het beste scenario was uitkijken naar een stoma, die ze rechtstreeks konden aansluiten op mijn maag. Met het ziekenhuis als mijn ‘eerste’ thuis was dat de welbekende – eind goed al goed – scene. Liggend in mijn ziekenhuisbed speelde de film zich af. Mijn zieke buurvrouw van tweeëntwintig jaar had ook de ziekte van Crohn en had al veel operaties ondergaan. Haar slotscène was op dat moment net ingezet. Alles wat ze at liep vrijwel direct weer terug in haar stoma-zakje. Ze gaf me een confronterend kijkje in mijn toekomst. Dit wilde ik niet!

 – “Ik had een totaal ander beeld van mijn toekomst dan de artsen.”

Telkens als mijn moeder mij naar het ziekenhuis reed, zag ik bij de bushalte groepen studenten lachen en genieten. Het enige wat ik dacht was: dat wil ik ook! Ik wil mijn studie afronden. Ik wil een leuke baan of mijn eigen bedrijf starten. Ik wil ook een knappe vent en met hem wil ik zeker kinderen! Ik wil reizen, de wereld ontdekken en op avontuur. Waar mijn lichaam moest vechten en herstellen, was mijn mind sterk en doelgericht. Laat ik de artsen mijn leven voorspellen en bepalen of neem ik zelf de regie en geef ik mijn leven vorm zoals ik dat wil? Met een kracht die ik soms niet eens in mijn lijf had heb ik al mijn dromen en wensen gevisualiseerd.

– “Als je geen plan maakt voor jezelf, word je onderdeel van het plan van iemand anders.”

Ik besloot de regie te nemen en ervoor te gaan. Puur omdat ik wist – en intens graag wilde – dat het anders kon. Uiteindelijk bleek dit de start van mijn proces in persoonlijk leiderschap. Een reis die bestond – en nog bestaat – uit hard werken, vallen en opstaan. Nooit, maar dan ook echt nooit opgeven en focus houden op altijd weer een hoger, verder en groter doel.

Het begon allemaal met een plan. Als eerste besloot ik mij te verdiepen in voeding. Ondanks dat het ziekenhuis aangaf dat voeding niet van invloed was op mijn darmen, pakte ik door. Ik ging met een diëtiste in gesprek. Op haar advies liet ik suiker en melk voortaan staan. Als je normaliter vier klontjes suiker in je thee drinkt, voelt dat als een enorm offer. Bovendien viel ik hierdoor nog meer af, een bijkomstigheid, die me niet persé mooier maakte. Maar ik zette door en mijn darmen werden steeds sterker.

Ik ben mijn lijf uiteindelijk op een andere manier gaan bekijken. De holistische geneeswijze leerde mij dat alles van invloed is op elkaar. Alles is met elkaar in verband en balans. Die inzichten heb ik optimaal benut. Ook ben ik gestart met sporten. Op puur doorzettingsvermogen en met discipline heb ik hierin mijn grenzen verlegd. Maar naast mijn fysieke ontwikkeling gaf ik ook mijn mentale gesteldheid aandacht. Mijn leven was verscheurd. Ik lag in het ravijn, onderaan het pad wat ik als tiener voor mezelf had bedacht. Mijn gedachten hadden nieuwe perspectieven nodig. Thuis kon ik die moeilijk vinden.

Door al die dagen, weken en maanden in het ziekenhuis zou je bijna vergeten dat ik ook een thuis had. Daar in dat huis stond mijn normale bed en was ik onderdeel van een gezin met mijn broer, moeder én manisch depressieve en narcistische vader. Hij hield mij enorm klein. Vaak ging het over wat ik niet goed deed, wat niet kon en waar ik me bij neer moest leggen. Door die opvoeding – versterkt door mijn ‘sexy zakjes’ – was mijn zelfvertrouwen en eigenwaarde nagenoeg nihil. Ik had dan misschien wel een doel voor ogen en een plan gemaakt, maar ik moest op eigen kracht van heel ver komen.

 – “Als je nooit in het diepe springt, spartel je voor altijd in badje 1.”

Ik besloot naar een psycholoog te gaan. Samen hebben we onwijs hard gewerkt aan wie ik ben, wat ik kan en wat ik wil. Tijdens die gesprekken ging het over mij. In die periode heb ik veel zelfkennis opgedaan. En met die zelfkennis ben ik het geloof in mezelf weer gaan voelen. Ik voelde dat ik de wereld aankon. Ik kan en mag mijn eigen koers varen. Ik kan mijn lichaam op eigen kracht herstellen. Wat iedereen mij wijsmaakt is bullshit. Ik doe het anders!

Eén jaar na mijn operatie bezocht ik opnieuw mijn behandelend arts in het ziekenhuis. Ik vroeg, nee ik riep: check mijn darmen, want ik ben ervan overtuigd dat ze helemaal schoon zijn! Jullie kunnen mijn stoma’s verwijderen en mijn darmen weer koppelen. Maar in het ziekenhuis hielden ze voet bij stuk. “Meisje, als dat zou kunnen was er een wonder geschied”. En toch had ik het juist. Mijn stoma’s konden teruggelegd worden. Tot op de dag van vandaag kunnen de artsen het niet verklaren. Ik wel.

 – “Your body can stand almost anything. It’s your mind that you have to convince.”

Ik nam de volledige regie over mijn eigen gedachten. Ik koos mijn eigen mindset. Ik nam persoonlijk leiderschap. Voor mijn leven maakte ik een plan. Dit plan stelde ik me haarscherp voor. Daarna paste ik mijn gedrag aan, zodat ik mijn doelen en dromen kon realiseren. Zowel in mijn herstel, mijn voeding als in mijn lichaamsbeweging en grenzen luisterde ik vooral naar mezelf en mijn eigen lichaam. Ik onderzocht wat er wél mogelijk was en hield focus op wat er wél kon. Inmiddels is dit een – way of life – geworden. Niet alleen in mijn privéleven, maar ook in mijn werk als coach.

– “Als je het niet uit je hoofd krijgt, is het een goed idee.”

Ik leid nu dus het leven op een manier zoals dat echt niet zou kunnen volgens de artsen. Het is precies NIET wat men voorspeld had. Het is precies WEL het leven zoals ik dat wil:

– Ik heb een prachtig gezin;
– Ik ben 21 jaar samen met Pieter, mijn allerliefste;
– Samen hebben we twee knappe, puberende dochters;
– Ik heb mijn hbo-studie HRM, de Universitaire opleiding;
– Verandermanagement afgerond en alle verdiepende opleidingen voor coaching gevolgd;
– Ik heb diverse fulltime banen gehad;
– Sinds acht jaar ben ik zelfstandig ondernemer en de kracht achter ML Coaching. Werk waar ik heel blij van word;
– En – last but not least – ik heb darmen die al 24 jaar ontstekingsvrij zijn, zonder dat ik enige vorm van medicatie gebruik.

Vol overtuiging durf ik te stellen dat als ik dit kan bereiken, een ander dit ook kan bereiken. Het is daarom mijn drive om ambitieuze vrouwen te helpen met het creëren en houden van focus op datgene wat ze écht graag willen in hun carrière, onderneming of leven. Je hebt niet altijd invloed op wat er gebeurt, maar je hebt zeker wel invloed op hoe je met situaties, tegenslagen of uitdagingen omgaat.

Dit artikel is geplaatst op Grace&Us